Het verdriet van vlaanderen

uit De Standaard van donderdag 26 october:

Belg ziet spanning met islam oplopen

De Belg is niet optimistisch over de relatie tussen moslims en christenen. 61 procent ziet de spanningen alleen maar oplopen, blijkt uit een enquête van het onderzoeksbureau Ipsos.

Hoe kijkt de Belg aan tegen religie? Op vraag van De Standaard , Le Soir en de RTBF ondervroeg Ipsos telefonisch 783 Belgen. Vooral de verhouding tussen christenen en moslims baart de Belg zorgen. Slechts 7 procent van de Belgen denkt dat de spanningen zullen verminderen, 61 procent is ronduit pessimistisch en denkt dat de spanningen zullen toenemen.

Vooral Vlamingen en mannen vrezen dat de spanningen zullen escaleren. De Brusselaars stellen zich dan weer optimistischer op en denken meer dan gemiddeld dat de spanningen zullen afnemen. Wat opvalt, is dat, hoe ouder men wordt, hoe meer men denkt dat de spanningen zullen afnemen. Hooggeschoolden zijn dan weer pessimistischer en zien een ‘botsing van beschavingen’ dichterbij komen. Moslims zijn optimistischer dan katholieken.

De commotie rond de Mohammed-cartoons lijkt de Belg tot voorzichtigheid aan te zetten. Het merendeel van de ondervraagden (59 procent) vindt dat kritiek op religies moet kunnen, op voorwaarde dat de overtuigingen van de gelovigen gerespecteerd worden. Men wil een kritisch debat, met behoud van wederzijds respect. Hiertegenover staat dat 23 procent van oordeel is dat kritiek op godsdienst eenvoudigweg niet kan. Vooral vrouwen, ouderen, laaggeschoolden en Franstaligen wijzen een te kritische houding af. Slechts 16 procent vindt dat elke vorm van kritiek moet kunnen, zonder rekening te houden met de gelovigen.

Het hoeft niet te verwonderen dat de praktiserende gelovigen zich meer terughoudend opstellen tegenover het geven van kritiek op religies dan de niet-praktiserende gelovigen en de atheïsten. Moslims zijn ook veel minder tolerant tegenover een kritische houding.

Hoofddoeken in het straatbeeld storen de Belg niet bovenmatig. Een meerderheid van de Belgen (58 procent) zegt dat religieuze symbolen getoond mogen worden in de publieke sfeer. Daartegenover staat 36 procent van de Belgen, die vinden dat religieuze symbolen tot de privé-sfeer beperkt moeten worden.

Ook hier zijn er verschillen tussen de sociodemografische groepen: zo vinden vooral inwoners van Brussel dat religieuze symbolen het best tot de privé-sfeer beperkt worden, net als de jongeren. Het hoeft opnieuw niet te verbazen dat de praktiserende gelovigen met een overgrote meerderheid (71 procent) vinden dat het tonen van religieuze symbolen in de publieke sfeer moet kunnen.

De meerderheid van de ondervraagden (71 procent) noemt zichzelf katholiek, maar slechts 27 procent is (betrekkelijk) praktiserend. Wie een ander geloof aanhangt, is veel meer (44 procent) praktiserend.

De volledige enquête is te lezen op
www.standaard.be/geloofsenquete

We hebben het al eerder gepost op deze site, maar we herhalen het vandaag, op de werelddag van het verzet tegen extreme armoede (17 october), met onderstaand bericht uit De Standaard van gisteren. Voor uitgebreidere resultaten van het onderzoek moeten we nog tot de zomer wachten.

BRUSSEL – Liefst 58,9 procent van de personen van Turkse herkomst en 55,6 procent van de mensen van Marokkaanse origine in ons land hebben een inkomen dat onder de Europese armoedegrens van 777 euro per maand ligt. Dat blijkt uit de voorlopige resultaten van een onderzoek in opdracht van de Koning Boudewijnstichting.

Van de Italianen in België leeft 21,5 procent onder de armoedegrens, voor de autochtone Belgen is dat 10,16 procent. Opvallend is dat ook alle andere groepen van niet-Belgische afkomst een hoger risico lopen om in armoede te leven.

Minder dan 500 euro

Uit de studie komt bovendien naar voor dat 38,7 procent van de personen van Turkse herkomst en 25 procent van de mensen van Marokkaanse origine maandelijks moeten rondkomen met minder dan 500 euro.

Omdat armoede door de mensen zelf heel scherp wordt aangevoeld, werd de respondenten gevraagd naar hun subjectieve beleving: 29,2 procent van de mensen van Turkse afkomst en 37,7 procent van de personen van Marokkaanse origine gaven aan het moeilijk tot zeer moeilijk te hebben om rond te komen. Voor de Belgen was dat 12,2 procent.

Lage scholingsgraad

Dat allochtonen een groter armoederisico lopen, is volgens de onderzoekers onder meer te verklaren door hun lage scholingsgraad, hun gebrekkige kennis van het Nederlands en/of het Frans en de discriminatie die zij ondervinden op de arbeidsmarkt, in het onderwijs en bij huisvesting.

Ten tweede was de eerste generatie migranten, de gastarbeiders, ervan overtuigd dat ze zouden terugkeren naar hun thuisland. Als gevolg daarvan investeerden ze niet in een toekomst in België.

Ten slotte neemt de grote solidariteit in de migrantengemeenschap af met dramatische gevolgen voor de meest kwetsbare leden. Daarnaast worden sommigen uitgesloten van die solidariteit, zoals gescheiden vrouwen, en wordt die solidariteit soms als beklemmend en integratieremmend ervaren.

Eerste onderzoek

Het is de eerste keer dan in België armoede bij personen van vreemde herkomst wordt onderzocht. De strijd tegen armoede is al ruim twintig jaar één van de belangrijkste actiepunten van de Koning Boudewijnstichting.

Het onderzoek, waarvan de volledige resultaten na de zomer van 2007 beschikbaar zullen zijn, wordt uitgevoerd door de Onderzoeksgroep Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad (Universiteit Antwerpen) en het Centre d’Etudes de l’Ethnicité et des Migrations (Université de LiÚge).

Deze dagen schrijft Nadia mij mailtjes met “hilarische feiten”. Die zijn niet ver te zoeken in Vlaanderen op dit moment, en ze draaien vaak om die eerder genoemde allochtone stem die de meeste politici en commentatoren zo goed en kwaad als het kan, proberen te negeren. De politieke goegemeente lijkt liever letterlijk een blokje om te gaan dan het politieke subject dat tevoorschijn komt in een markante tendens in de verkiezingsuitslagen, vooral in Antwerpen, te erkennen.

En zo moeten we meemaken dat één van de weinige personen die voor een allochtone schepen in Antwerpen pleit, niemand minder is dan Jurgen Verstrepen van het Vlaams Belang (in Morgen Beter). De Sp.a, rekening houdend met de uitstekende score van de allochtone kandidaten op hun lijst, zou zeker een schepensambt moesten gunnen aan iemand van allochtone afkomst, aldus Verstrepen. De andere gast, Bart Brinckman van De Standaard, replikeerde dat Patrick Janssens op voorhand al afspraken had gemaakt om te vermijden dat er een chaotische strijd zou zijn om de schepensambt, en dat het aantal voorkeurstemmen daar dus niet mag tussenkomen. Een VB’er die pleit voor een allochtone schepen, een ‘links progressieveling’ die ons uitlegt waarom het niet kan…

Allochtone stemmen hebben het verschil gemaakt bij deze gemeenteraadsverkiezingen, zegt Mohamed El Omari. Maar politici en opiniemakers lijken het moeilijk te hebben om dat te erkennen. Laat staan te waarderen.

HIEP hiep hoera, de opmars van het Vlaams Belang werd gestopt in onze (centrum)steden! Ten opzichte van de verkiezingen van 2004 moet deze partij zelfs stemmen inleveren. Er worden daarvoor diverse verklaringen gegeven: Patrick Janssens heeft een sublieme campagne gevoerd, de 0110-concerten hebben de mensen wakker geschud, geëngageerde bewoners willen het negatieve beeld van hun wijk keren Politici en commentatoren zijn het er in het bijzonder over eens dat goed bestuur beloond wordt.

Vlaams Belang zelf haalt andere oorzaken aan voor zijn verzwakte positie in de steden: het migrantenstemrecht en de snel-Belgwet. Een uitleg die iedereen wegwuift als een uiting van racisme.

Socioloog Jan Hertogen besloot nochtans ook dat de slechte scores van Vlaams Belang te danken zijn aan de verhoging van het aantal stemgerechtigden van vreemde afkomst, in overgrote meerderheid nieuwe Belgen, die zoals verwacht niet op Vlaams Belang gestemd hebben (DS 10 oktober) . Hij stelde vast dat Vlaams Belang alleen in gemeenten met veel nieuwe Belgen van niet-Europese afkomst afgeremd werd. Dat is het duidelijkst in de gemeenten waar het aantal nieuwe Belgen sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen met vijf procent van de kiesgerechtigde bevolking gestegen is: Gent, Antwerpen en Mechelen. Het hoge aantal allochtone verkozenen ondersteunt trouwens die bevindingen. Zo zijn er binnenkort negen Antwerpse en zeven Gentse gemeenteraadsleden van allochtone afkomst. En hun hoog aantal voorkeurstemmen is voor een groot stuk te danken aan etnische stemmen.

In de vele reacties op die resultaten zijn er weinig overtuigende argumenten terug te vinden die de cijfers van Jan Hertogen weerleggen. Politici en opiniemakers lijken niet om te kunnen gaan met de realiteit dat de Vlaamse bevolking diverser wordt. De terminologie die gehanteerd wordt in dit debat is weinig flatterend: de achteruitgang van het Vlaams Belang is de ,,schuld” van de allochtone kiezers, ,,de allochtoon heeft het gedaan”, allochtonen zijn de oorzaak van het ,,electorale kwaad”, en andere allochtonen ,,azen” zowaar op een schepenambt.

De weinigen die erkennen dat de allochtone stemmen het verschil gemaakt (kunnen) hebben, zoals Tom Naegels, voegen daar in één adem aan toe dat dat niets uitmaakt: zijn allochtone stemmen geen stemmen, misschien (DS 10 oktober) ? Een gekleurde stem is uiteraard ook een stem, dat is evident, maar het is net daarom dat het zo opvalt dat velen er moeite mee hebben om te erkennen dat allochtone stemmen het verschil gemaakt hebben.

Zo zou het van een elementair fatsoen getuigd hebben als Filip Dewinter en Frank Vanhecke er in de verschillende debatten kordaat op gewezen zouden zijn dat ook allochtonen volwaardige burgers zijn die recht hebben op een stem. Toch waagde geen enkele partijvoorzitter het om daarover de discussie aan te gaan, laat staan dat de allochtone kiezer expliciet bedankt werd. Als mijn kiezers publiekelijk voor vreemdelingenlegioen uitgescholden zouden worden, zou een openlijke waardering voor hun steun het minste zijn wat ik daar tegenover plaats.

Ten tijde van de discussie over het migrantenstemrecht viel er trouwens overal te horen dat allochtonen maar gebruik moesten maken van de snel-Belgwet als zij wilden stemmen. Nu was er geen enkele politicus die het aandurfde om het stemrecht van de nieuwe Belgen te verdedigen. Logischerwijze was er dan ook geen enkele politicus die het opnam voor de niet-Belgische kiezer die gebruik maakte van het migrantenstemrecht, en daarvoor een aantal stappen had moeten zetten die andere kiezers niet hoefden te zetten.

De krampachtige manier waarop men met deze kwestie omgaat staat alleszins in schril contrast met de kordate terechtwijzing die klonk toen bleek dat slechts een (relatief) beperkt aantal vreemdelingen zich geregistreerd had voor het migrantenstemrecht.

De terughoudendheid tegenover de verdienste van de allochtone kiezers contrasteert ook met de openlijke vreugde die de ministers Marino Keulen (VLD) en Kathleen Van Brempt (SP.A) uitten bij de vaststelling dat het aantal vrouwelijke gemeenteraadsleden met zes procent gestegen is, en dat als gevolg van de verplichte pariteit op de kieslijsten.

De achteruitgang van Vlaams Belang in de Vlaamse steden zou een beloning vormen voor goede bestuurders ,,die moedig aan de weg timmeren”. Onze moedige politici kunnen het echter niet opbrengen om te erkennen dat de allochtone kiezer Vlaams Belang afgestopt heeft, of daar minstens toe bijgedragen heeft. De verlammende angst voor het verzwakte Vlaams Belang wint het op de moed die nodig is om te erkennen dat allochtonen voorgoed deel uitmaken van onze samenleving en dus ook (sterk) kunnen wegen op de verkiezingen.

Het gevolg is dat de allochtone kiezer, die waardevol is vóór de verkiezingen, van geen belang meer is als de verkiezingen eenmaal achter de rug zijn. Men wringt zich in allerlei bochten in plaats van de allochtone kiezer de erkenning te geven waar hij recht op heeft. Het valt af te wachten of de allochtone verkozenen even ‘sterk’ gewaardeerd zullen worden, en of zij daadwerkelijk zullen wegen op het beleid.

Mohamed El Omari

(De auteur is jurist en voorzitter van de zelforganisatie Divers & Actief.)

www.destandaard.be, woensdag 11/10/06

Monsterverantwoordelijkheid voor een monsteroverwinning

Nadia Fadil – 09/10/06

Gemeenteraadsverkiezingen 2006, Antwerpen. Een monsteroverwinning voor Patrick en de Sp.a die hun score bijna zien verdubbelen. Als geboren en getogen Borgerhoutenaar kijk ik met enige trots naar de enige significante achteruitgang van het VB in Borgerhout. Het tij is gekeerd, hoort men velen zeggen. De vooruitgang van het VB is eindelijk, voorgoed gestopt. ‘Goed bestuur’ wordt beloond, de mensen hebben eindelijk gekozen voor een ‘positief’ en ‘genuanceerd’ verhaal.

Aan de ‘andere’ kant zien we echter een even glunderende en triomfantelijke Frank Van Hecke, die zonder blikken of blozen van een ‘dertiende’ overwinning op rij spreekt. Marie Rose Morel en JÌrgen Verstrepen stralen achter voorman Filip Dewinter, ook al staat het nu vast dat deze laatste zijn burgermeester-ambities voorgoed kan opbergen. Filip Dewinter spreekt van een nul-nul score, van kannibalistische neigingen van Patrick Janssens, van een Pyrrusoverwinning. Slechte winnaar, wordt er gezegd. Hun triomfantelijke blikken zijn niets meer dan populistische propaganda, vooral gediend om de gemoederen van hun achterban te sussen. Maar is dat wel zo?

Hoboken, Merksem, Deurne  ‘Volkswijken’ die nog relatief ‘wit’ zijn ondanks de significante aanwezigheid van ‘migranten’. Hier haalt het VB minstens 40% van de stemmen. Dat het VB in Borgerhout afneemt, nota bene een van de meest multiculturele districten van Antwerpen, is ook geen toeval. Deze uitslag is een bevestiging van een trend die zich al langer heeft ingezet, en nu gewoon wordt doorgetrokken. Wit, bang, Vlaanderen verschuift steeds meer naar rechts. De jonge ‘yuppies’, maar ook vooral de migranten, stemmen links. Sla er ook eens de voorkeurstemmen van de Sp.a op na. Opvallend ook hoeveel ‘allochtone kandidaten’ goed scoren. Fauziya Talhaoui (6.106), Karim Bacchar (4.105), GÌler Turan (3.354), Sener Urgulu (2.055), Ouardia El Taghdouini (1.853). Stuk voor stuk stemmentrekkers die, ondanks hun plaats op de lijst, het zeer goed doen.

Frank Van Hecke heeft gelijk wanneer hij stelt dat de stagnatie van het VB vooral te danken is aan het aan het aantal stemmen vanwege de migranten. Het verschil tussen mij en Frank Van Hecke ligt in de evaluatie van deze vaststelling. De ‘allochtonen’ zijn een politieke factor geworden, die eindelijk het verschil kunnen uitmaken naar electorale uitslagen toe. In dat opzicht zijn de verkiezingen van oktober 2006 inderdaad historisch, om het met de woorden van Partick Janssens te zeggen. Niet de monsteroverwinning van de Sp.a, niet de stagnatie van het VB, maar vooral de beginnende politieke en electorale zichtbaarheid van de ‘migranten’, die als electorale groep effectief beginnen door te wegen. Aan de eerste commentaren te zien van onze ‘burgervader’, leek het er echter niet op dat hij dit zou erkennen. Patrick Janssens wuifde deze vaststelling snel van de hand, en bestempelde die zelfs als racistisch. ‘Patrick’ en de Sp.a dragen echter voortaan een ‘monsterverantwoordelijkheid’: nu moeten ze aantonen dat hun ‘migranten’ wel degelijk meer zijn dan stemmenronselaars of excuus-Truzen. Het wordt tijd om een aantal ‘allochtone kandidaten’ tot schepenen te benoemen. Het wordt tijd om van het ‘politiek correct’ en apologetisch discours rond racisme of discriminatie af te stappen en deze problemen bij naam te benoemen en aan te pakken. Het wordt tijd om het ‘allochtoon middenveld’ als een werkelijke partner in het beleid te zien, en niet louter als ‘peace-keeping forces’. De stemmen zijn er, nu nog de politieke wilskracht

Allochtonen redden democratie in Antwerpen!
In Brussel wordt extreem-rechts verder gemarginaliseerd

Nieuwe Belgen en vreemdelingen stoppen het Vlaams Belang

In gemeenten, en Únkel in gemeenten met veel nieuwe Belgen van niet-Europese afkomst, is het Vlaams Belang achteruitgegaan, gestopt of afgeremd. Dit is het meest duidelijk het geval waar het aantal ‘nieuwe Belgen’ sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen met 5% van de kiesgerechtigde bevolking gestegen is, n.l. Gent, Antwerpen en Mechelen.

lees verder op www.npdata.be