Belgie in het buitenland… of de Malcolm x connection
Afgelopen weekend in Washington wandelde ik door het Meridian Hill Park, waar in de jaren 60 een heel aantal civil rights bijeenkomsten plaatsvonden – in 1970 werd het park door Angela Davis omgedoopt tot Malcolm X park. Zaterdag vond op die historisch plek de Day for African Liberation and Palestine plaats, met het oog op een hernieuwing van de Black Power beweging (met o.a. the New Black Power Party for Self-Defense). Ik kwam er per toeval langs, en bleef een tijdje luisteren naar de spekers op het podium. Een van hen maakte in het bijzonder indruk, hij was de International Representative van de Nation of Islam, de beweging waarvan Malcolm X jarenlang National Spokesman was. Na de toespraak, die tot actie en organisatie opriep, had ik een sterk verlangen om de spreker aan te spreken. Zonder dat ik goed wist wat te zeggen, gedreven door een vaag maar urgent gevoel dat er inderdaad iets gedaan moest worden, maar hoe, waar te beginnen… Ik stelde mijzelf voor aan hem en voegde eraan toe “I’m from Belgium, and I don’t know if you heard…” en hij onderbrak mij, knikte, nam mijn hand vast en zei “Yes, let’s talk about how we can organize and how we can be in touch in a useful way.” Inderdaad Nadia, de nood aan voorbeelden en inspiratie van bevrijdingstrijden, in het bijzonder de civil rights beweging in de Verenigde Staten. Ik voelde me nogal klein en onder de indruk – in die historische plek, met leiders van die historische bewegingen. En tegelijkertijd voelde ik ook hoe individuele woede een verbinding vond met een veel groter en collectief web van strijd en solidariteit. (Trouwens, een concreet ideetje uit een van de andere toespraken: “bevrijdingsschool”, of buitenschoolse klassen voor scholieren om de kritische wijsheid van de bevrijdingsbewegingen van de 20ste eeuw bij te brengen.)